Moet je horen! Vaak volgt er daarna iets spannends. Moet je horen! En je vertelt wat er met jou gebeurde. Daarover gaat het ook in Psalm 40:10-11. De dichter, David, zegt: moet je horen hoe God mij redde!

Wat zou er gebeuren wanneer wij dat tegen elkaar gaan zeggen? Wij zijn samen een gemeente. Daar kijken we ook naar dit seizoen met ons jaarthema Thuis in Gods huis. Nu vieren we vandaag het avondmaal. Straks komen we drie rijen dik hier naar voren om brood en wijn te ontvangen. Wat is de betekenis van dat samen avondmaal vieren? Je doet dat niet in je eentje, je doet dat altijd samen. Ik zou zeggen: kijk straks eens om je heen. Avondmaal vieren is je geloof belijden met de daad, dat heb ik wel eens vaker gezegd. Door op te staan en naar voren te komen, door van het brood te eten en uit de beker te drinken laat je aan iedereen zien: ik geloof in Jezus’ lijden en sterven. Ik geloof dat dit nodig was vanwege mijn zonden, en ik wil van dat brood en van die wijn leven. Avondmaal vieren is een publiek getuigenis van je geloof. Maar kijk dan eens om je heen: je mede avondmaalvierders geloven dat ook. Dat bemoedigt.

En in Psalm 40:10-11 gaat het over getuigen van je redding met woorden. Moet je horen hoe God mij redde, zegt David. Hij zegt dat in de kring van het volk. Het gaat hier niet over getuigen naar buiten maar over getuigen als gelovigen onder elkaar. Wanneer je bij elkaar bent. Maar wat heeft dat voor zin? Ik denk dat God wil dat wij in de gemeente getuigen van de redding door Hem, zodat ook anderen in de gemeente op God gaan vertrouwen. Op God blijven vertrouwen. We hebben het gezongen, Psalm 40:1 berijmd. Eerst gaat het over mijn redding: ‘Hij heeft mij doen herleven, / mij in de mond gegeven / een nieuw lied tot zijn eer.’ En dan: ‘Laat ieder die het zag / stil zijn van diep ontzag / en hopen op de HEER.’ Daar gaat het om wanneer wij in de gemeente tegenover elkaar getuigen van onze redding. God wil dat wij in de gemeente getuigen van onze redding. Wat is het mooi als je bij elkaar in de gemeente op die manier de liefde voor God herkent. Dat bindt samen. Dat is belangrijk voor de kinderen en de jongeren. En dat bemoedigt: het spoort je aan om je redding in God te blijven zoeken.

Maar wat zeg je dan tegen elkaar? Het gaat nu echt over iets zeggen, met woorden. Psalm 40:10 zegt: ‘Wanneer het volk bijeen is, spreek ik over uw rechtvaardigheid.’ Weet je wat Gods rechtvaardigheid is? Dat is dat Hij jou geeft wat jij van Hem verwachten mag, wat jij krijgt klopt met de werkelijkheid. Maar let op: je krijgt niet wat klopt met de werkelijkheid van jouw leven, want dan kreeg je de doodstraf. Wat je krijgt is wat klopt met de werkelijkheid van God, dat is genade. God geeft jou wat je van Hem mag verwachten: genade, zijn goedheid, redding. Want zo is God, liefdevol, trouw aan zijn schepping. Hij is een God die ‘veel goeds voor ons heeft besloten’, zegt de Psalm (vers 6).

Praten wij hierover met elkaar? Ik merk dat ik dat wel doe in settingen waarin dat van mij verwacht wordt, op catechisatie, in de preek en tijdens bezoeken. Maar het zou veel meer kunnen in het spontane gesprek. Misschien herken je dat wel. Wanneer je voor bijbelstudie bij elkaar bent dan lukt het wel. Maar om er in het gewone dagelijkse leven zomaar over te beginnen vinden we lastig. Zelfs bij het uitgaan van de kerk praten we vaak alweer over andere dingen. Terwijl het zo helpend kan zijn om van elkaar te horen hoe God reddend in jouw en mijn leven bezig is. Niet voor niets hoor je van tijd tot tijd de roep om meer getuigenissen in de dienst. Psalm 40 gaat daar niet voor liggen, met Psalm 40 in de hand zou je dat juist moeten doen. Hier is meer over te zeggen, maar waar het me nu om gaat is dat het werkt. Het bemoedigt wanneer je van iemand hoort wat God in zijn of haar leven heeft gedaan, hoe Hij redde, hoe Hij zijn goedheid gaf. Zulke getuigenissen hoeven ook niet perse in de kerkdienst plaats te vinden, je kunt zo vaak je wilt getuigen van wat God in jouw leven doet.

Misschien zeg je: ik ben niet zo van het spreken en zeker niet publiek. Dat kan. Je kunt iemand zijn die getuigt, maar het kan ook zijn dat jij iemand bent die zulke getuigenissen heel erg nodig heeft. Een getuigenis zou je levend evangelie kunnen noemen. Je ziet, hoort en merkt wat het evangelie gedaan heeft met iemand. Daarmee zit je te kijken naar het werk van de heilige Geest. ‘Want niemand kan zeggen ‘Jezus is de Heer’, behalve door toedoen van de heilige Geest’ (1 Korintiërs 12:3).

Laten wij de waarde van het samen gemeente zijn niet onderschatten. Bij het samen eten hoort samen praten. David zegt in Psalm 40: ‘In de kring van het volk verheel (verzwijg) ik niet hoe liefdevol, hoe trouw u bent.’ Laten wij dat ook niet verzwijgen voor elkaar. Het evangelie van God is niet iets dat op papier staat maar dat levend wordt in mensen. De waarde van het samen gemeente zijn is groot. Geloven in je eentje is vreselijk moeilijk. De duivel zal je altijd proberen alleen te zetten. Het is de doorwerking van het kwaad in ons dat we ons terugtrekken. Jezus laat het daar niet bij zitten. Hij geeft een gemeente om je heen. Heel bewust zet Jezus zijn volgelingen bij elkaar. Hij laat je niet aan je lot over. Bedenk dat Jezus je wil redden. In de gemeente van Jezus hou je het vol, dat is het uitzicht hier.

Concreet, wees alert op momenten om te vertellen. Getuigmomenten. Laat ze niet ongebruikt voorbij gaan. Leer daarom ook Gods hulp in je leven aan te wijzen. Dat je voor jezelf weet waar God je hielp in zijn trouw en liefde. Dan is er zijn hulp in het groot: Hij bevrijdt je van je zonden, Hij redt je van het oordeel, Hij vernieuwt je met zijn Geest. Maar probeer dat ook aanwijsbaar te maken in je leven. Blijf niet hangen in het algemene maar wijs Gods trouw en hulp ook aan in de voorbije week, en getuig daarvan. Want het bemoedigt niet alleen de ander, het verdiept ook het evangelie in jezelf.

Wat zou het gaaf zijn als we als gemeente meer met elkaar spraken over Gods werk in ons leven. Moet je horen hoe God mij redde! Amen.